Rybitwa białoczelna (Sternula albifrons) jest najmniejszą krajową rybitwą. Dorosłe osobniki mają białe czoło, żółty dziób z czarną końcówką i pomarańczowożółte nogi. Można zauważyć również czarny skraj skrzydeł. Żeruje latając parę metrów nad powierzchnią wody. Ryby łowi poprzez rzucanie się na nie z 2–3 metrów do wody z lotu ślizgowego. Owady może wyłapywać w locie lub zbierać z roślin.
Na lęgowiska rybitwy wracają w kwietniu i maju. Toki zaczynają się od stadnych lotów, podczas których jedne ptaki trzymają w dziobach małe ryby, a inne w tym czasie starają się im je odebrać. Następnie parę ptaków nagle wznosi się w górę bardzo wysoko, by zaraz potem rozpocząć pikowanie w dół, jeden obok drugiego. Po tym rytuale nadchodzi czas na podarowanie rybki swojej partnerce. Są to swego rodzaju „zaręczyny”, które kończą się na ziemi wieloma charakterystycznymi ruchami. Po zawarciu „małżeństwa” samica bierze się za budowę gniazda. Piersią ugniata płytką jamkę w ziemi, żwirze lub wyschniętym mule, otaczając ją potem małymi muszlami i kamieniami. Pary są monogamiczne.
W Polsce gatunek jest objęty ścisłą ochroną gatunkową oraz wymagający ochrony czynnej.
 |
 |
 |
 |